در این این نوع قرارداد هیچ محدودیتی از نظر مبلغ کار وجود ندارد و پیمانکار با گرفتن درصد معینی (که با توافق کارفرما تعیین میشود) از کلیه مخارجی که انجام میدهد (از
قبیل خریدها، پرداختهای کارگری، ماشین آلات، حقوق پرسنل و غیره) آن کار را انجام میدهد.
این روش با توجه به مشکلاتی که در زیر توضیح داده میشود کاربرد چندانی ندارد:
1ـ نظر به اینکه مخارج انجام کار با سود پیمانکار نسبت مستقیم خواهد داشت و هرچه مخارج انجام کار بیشتر باشد سود پیمانکار نیز اضافه خواهد شد، لذا این روش بطور
معمول مورد توجه کارفرما و مقرون به صرفه نخواهد بود.
2ـ در این روش از آنجا که کنترلهای زیادی همواره بایستی بر روی فاکتورها و صورت حسابها به وسیله مشاور انجام شود، لذا انجام کار با این روش مورد علاقه مشاور
نیز نمیتواند باشد.
3ـ پیمانکار نیز این روش را به علت در تنگنا قرار گرفتن و نداشتن آزادی عمل در مورد خرید یا انجام کار نمی پسندد، چرا که بایستی دائمأ به وسیله مشاور و کارفرما کنترل
گردد و آنها را در جریان امر قرار دهد.
4ـ با توجه به مواردی که ذکر شد کاغذ بازی و سوء ظن در این روش زیاد میباشد و از این روش تنها در مواردی میتوان استفاده نمود که فرصت کافی برای تهیه
مشخصات و جزئیات اجرائی نقشه ها در شروع قرارداد و تهیه و تدوین فهرست مقادیر و بهای واحد عملیات وجود نداشته باشد.
روش دیگری نیز در قرارداد به صورت پیمان مدیریت وجود دارد که آن را قرارداد امانی با پرداخت ثابت به پیمانکار می نامند
.
در این روش کلیه مخارج پیمانکار عینأ پرداخت میگردد و فقط مبلغی که بعنوان سود و مخارج بالاسری پیمانکار تعیین میگردد به صورت مبلغ ثابتی خواهد بود و این مبلغ را
میتوان از طریق برگزاری مناقصه بین چند پیمانکار، و یا تبادل نظر و توافق بین پیمانکار و کارفرما مشخص نمود. میتوان ضمن ثابت نگه داشتن مبلغ سود و سایر مخارج
بالاسری برای پیمانکار در صورت مشخص بودن کل هزینه انجام کار، درصدی از صرفه جوئی در قیمت تمام شده را نیز پس از اتمام کار به عنوان پاداش پیمانکار منظور نمود.
(البته بدون آنکه از حجم عملیات کاسته و یا در مشخصات آن تغییری داده شود) این موضوع میتواند ضمن ایجاد انگیزه، در کم کردن هزینه و زمان برای پیمانکاران مختلف
ایجاد رقابت نماید و از این طریق کار به اقتصادی ترین و بهترین وجه انجام پذیرد.
این روش در مورد کارهای دقیق و بخصوص کارهای پیچیده و مشکل مهندسی بهترین روش خواهد بود. (البته درصورتی که در انتخاب پیمانکار دقت کافی بعمل آمده و در
مورد قدرت اجرائی و عوامل پیمانکار در مورد اجرای کار اطمینان کافی وجود داشته باشد). ضمنا در این شیوه قرارداد، آزادی عمل زیادی در اجرای کارهای جدید و سایر موارد
وجود دارد.
روش کارهای پیمان مدیریت با پرداخت ثابت را که در آن جریمه و یا پاداش برای پیمانکار، در صورت بیشتر یا کمتر شدن مبلغ هزینه انجام کار در نظر گرفته میشود روش
"قرارداد مدیریت شرطی" مینامند. به عنوان مثال کارفرمائی با پیمانکار قرارداد مدیریت شرطی منعقد میکند که اگر پروژهای را با مبلغ پنجاه میلیون ریال به اتمام رساند، بابت
سود و هزینه های بالاسری پانزده درصد به او پرداخت نماید و در صورتی که کار با بیش از این مبلغ تمام شود جریمه هایی از پیمانکار کسر شود و چنانچه کمتر از مبلغ پیش
بینی شده تمام شود به هر ده میلیون ریال کاهش هزینه دو درصد به مبلغ سود و هزینه های بالاسری اضافه گردد.
ممکن است قرار گذاشته شود که کار در مدتی معین مثلا شش ماه به اتمام رسانده شود و به ازاء هر یکماه اضافه یا کاهش، درصدی بعنوان پاداش یا جریمه به مبلغ اصلی
(سود و هزینه های بالاسری) اضافه یا کسر گردد.
این روش قرارداد مدیریت شرطی، برای حصول نتیجه مطلوب، از نظر اقتصادی روش مناسبی میباشد ولی در اکثر موارد در عمل درست اجرا نمیشود و نتیجه مطلوب و مورد
انتظار از آن بدست نمیآید. در هر صورت اگر قیمت کار، پیش بینی، و فهرست بهایی تهیه و تدوین و برنامه زمانی مناسبی برای انجام کار پیش بینی شود بطور کلی مسئله
انجام کار به طریق امانی منتفی خواهد بود.
در مورد انواع قراردادهای پیمانکاری جریمه و یا پاداش میتواند وجود داشته باشد و این امر زمانی قابل اجرا خواهد بود که زمان معینی جهت اتمام کار و یا مبلغ مشخصی
برای هزینه های آن پیش بینی شده باشد. در هر صورت هیچ پاداش یا جریمهای منظور نمیگردد مگر اینکه یک مسئله فنی و یا یک دلیل اقتصادی و زمانی وجود داشته باشد.
البته پرداخت پاداش و یا جریمه به خاطر طرز کار (خوبی انجام کار و یا بدی آن) نیز در کارگاهها معمول میباشد.